Είναι πολύ ωραίο να απολαμβάνει κανείς ένα δροσιστικό και χαλαρωτικό μπάνιο στη πισίνα του μια καυτή μέρα του καλοκαιριού. Θα πρέπει να γνωρίζουμε οτι το νερό της πισίνας είναι σαν ένας ζωντανός οργανισμός και για να απολαύσουμε ένα ωραίο μπάνιο θα πρέπει να ασχολούμαστε ενεργά με την φροντίδα του και την παρακολούθηση κάποιων παραμέτρων.

Γενικά

Η προσθήκη του χλωρίου ή ενώσεων του χλωρίου στο νερό, αποσκοπεί στην απολύμανση του. Το χλώριο έχει ισχυρή μικροβιοκτόνο δράση και έχει επικρατήσει μεταξύ άλλων μεθόδων απολύμανσης, (όπως π.χ απολύμανση με όζον, υπεριώδη ακτινοβολία, με βρώμιο ή ιώδιο) για δυο βασικούς λόγους. Είναι σημαντικά φθηνότερο σαν χημική ένωση απο τις άλλες ουσίες ενώ η παρουσία του υπολειμματικού χλωρίου εξασφαλίζει συνεχή απολυμαντική δράση σε περιπτώσεις μεταγενέστερης επιμόλυνσης του νερού.

Μορφές χλωρίου

Το χλώριο υφίσταται σε αέρια μορφή, σε υγρή μορφή και σε στερεή μορφή. Το αέριο χλώριο είναι εξαιρετικά τοξικό και δηλητηριώδες και δεν επιτρέπεται η χρήση του παρά μόνο για ειδικές περιπτώσεις και μόνο απο εξειδικευμένο προσωπικό. Η υγρή μορφή υπάρχει ως υγρή χλωρίνη (με 16% διαθεσιμότητα σε χλώριο) και ως οικιακή χλωρίνη (μς 5% διαθεσιμότητα σε χλώριο). Απο τις στερεές μορφές χρησημοποιούνται το υποχλωριώδες ασβέστιο, το υποχλωριώδες λίθιο και τα χλωριωμένα παράγωγα του ισοκυανουρικού οξέος, τα οποία ανάλογα με τα άτομα χλωρίου που φέρουν στο μόριο τους έρχονται στο εμπόριο με τα ονόματα Di-chlor και Tri-chlor.

Αντιδράσεις των ενώσεων του χλωρίου με το νερό

Όλες οι προαναφερθείσες ενώσεις του χλωρίου αλλά και το ίδιο το χλώριο, όταν έρθουν σε επαφή με το νερό αντιδρούν με αυτό και δίνουν ένα oξύ, το υποχλωριώδες οξύ (HCLO). Αυτό είναι η δραστική μορφή που εκτελεί το έργο της απολύμανσης. Η μικροβιοκτόνος δράση του υποχλωριώδους οξέος οφείλεται κατ΄αρχήν, στην ευκολία με την οποία προσεγγίζει τους μικροοργανισμούς και στη συνέχεια στην προσβολή του μεταβολισμού τους. 

Τί είναι τα ''απαιτούμενο'' χλώριο

Όταν το χλώριο προστίθεται στο νερό, δεν ξεκινά αμέσως την απολυμαντική του δράση, αλλά λειτουργεί αρχικά ως οξειδωτικό μέσο, αντιδρώντας με διάφορες ενώσεις που υπάρχουν στο νερό. Το ποσό του χλωρίου που καταναλωνεται για τον σκοπό αυτό λέγεται απαιτούμενο χλώριο.

Τι είναι το ''δεσμευμένο χλώριο''

'Οταν το νερό της πισίνας περιέχει αμμωνία και άλλες αζωτούχες ενώσεις οι οποίες έχουν εισαχθεί στο νερό απο τους λουόμενους, τότε το χλώριο θα αντιδράσει με αυτές τις ενώσεις και θα σχηματίσει χλωραμίνες. Οι χλωραμίνες έχουν δυσάρεστη οσμή και προκαλούν ερεθισμό (τσούξιμο και κοκκίνισμα) ματιών και του δέρματος. Ο κόσμος πιστεύει οτι οι επιδράσεις αυτές οφείλονται σε υπερβολική χλωρίωση του νερού. Στην πραγματικότητα οφείλονται στις χλωραμίνες.

Πως καταστρέφονται οι χλωραμίνες

Ένα τρόπος για να καταστρέψουμε τις χλωραμίνες οι οποίες εκτός των παραπάνω, θολώνουν και το νερό τις πισίνας είναι να προσθέσουμε επιπλέον ποσότητα χλωρίου, δηλαδή να κάνουμε υπερχλωρίωση (shock).

Τι είναι το ''ελεύθερο'' ή ''υπολειμματικό χλώριο''

Το χλώριο που απομένει ελεύθερο στο νερό της πισίνας και το οποίο προσφέρεται για απολύμανση και καταστροφή των παθογόνων μικροοργανισμών λέγεται ελεύθερο ή υπολειμματικό χλώριο. Αυτό το χλώριο μπορεί να βρίσκεται είτε με τη μορφή υποχλωριώδους οξέος (ΗΟCL) ή με τη μορφή υποχλωριωδών ιόντων (OCL -). Ποιά μορφή θα επικρατεί και σε ποιό ποσοστό, είναι κάτι που εξαρτάται απο το pΗ (πε-χα) του νερού της πισίνας. Όμως το ελεύθερο χλωριό μας έχει να αντιμετωπίσει άλλο έναν εχθρό, ειδικά όταν πρόκειται για υπαίθρια πισίνα, καθώς αποσυντίθεται απο το έντονο φως και τις υψηλές θερμοκρασίες.

Σύμφωνα με τη διεθνή βιβλιογραφία τα αποδεκτα όρια του χλωρίου στο νερό της πίσινας είναι 1-3ppm.

Ενώ τα όρια του ph είναι 7,4-7,6 και η αλκαλικότητα πρέπει να κυμαίνεται μεταξύ 80-120 ppm.

Πλεονεκτήματα των δισκίων Tri-chlor

Διατίθεται σε συγκεντρώσεις χλωρίου μέχρι 90% με αποτέλεσμα να προτιμάται για μεγάλες πισίνες.

Στη διάρκεια της ημέρας εμφανίζει ελλατωμένη απώλεια χλωρίου.

Μειώνει την ανάπτυξη φυκών στο νερό σχηματίζοντας ένα αόρατο προστατευτικό στρώμα στην επιφάνεια που αντανακλά το ηλικό φως.

Διαλύεται βραδέως στο νερό, επιτρέποντας συνεχή έλεγχο του διατιθέμενου χλωρίου.

Σύμφωνα με τη διεθνή βιβλιογραφία τα αποδεκτα όρια του κυανουρικού οξέος είναι μικρότερο απο 40 ppm.